Vietnam Part I: 'Foodie coffee lalaland'

Hey lieve lezers

Aankomen in Hanoi was echt acclimatiseren. Deze grote stad voelde overweldigend. Er schoten tientallen scooters voorbij in enkele minuten tijd. Zowel auto's als scooters hielden geen rekening met voetgangers en ze toeterden allemaal. Mee verdwijnen in de chaos van het verkeer is helemaal niet zoals in Nepal. Daarnaast was ik enorm moe van mijn tripje in Hong Kong.

Vietnam is de tweede grootste koffieproducent van de wereld. Koffie lalaland voor Helena! Dus de eerste twee dagen nam ik van de gelegenheid gebruik om te landen en te bloggen over Hong Kong bij koffietjes. Niet alleen de koffie zou lekker zijn, maar ook hun gerechten. Volgens sommigen de beste keuken van de wereld. Nog voor de middag zat deze foodie al op restaurant om dit uit te testen. En ja, die fijne smaken proeven, overheerlijk! Ze gebruiken veel kruiden zoals munt, koriander, limoenblaadjes, citroengras en heel veel look. Vietnam, een culinair genot!

Na enkele dagen tot rust komen, werd het tijd om op verkenning te gaan. Wat was het vochtig en klammig. Een must do in Hanoi is over de oude Long Bien brug wandelen. Die werd gebouwd door lokale Vietnamese arbeiders in de Franse koloniale tijd en overleefde de oorlog. Aan de andere kant ervan dronk ik een frisse limoen thee alvorens ik de weg in de hitte terug trotseerde. Long Bien markt was ook de moeite met zijn vele kramen.

Overal curieuzeneuzen, cultuur en geuren opsnuiven, mensen beloeren... eigenlijk ronddolen zonder een plan... daar hou ik van.

In Hanoi mag je een fietstour niet missen. In de namiddag koos ik voor een tour door de stad. Gelukkig kregen we een plastic regencape, want er vielen heel veel druppels. Daardoor hadden we veel onderbrekingen maar het maakte het niet minder leuk hoor! Onze groep was een leuk allegaartje van mensen. Na die leuke fietstocht zijn we met ons drieën gaan bbq in the streets of Hanoi. Een typisch iets bij de Vietnamese cultuur, het stikt hier van streetfood. Kleine eettenten die hun tafels en lage krukken 's avonds op straat installeren. We kozen voor een mengeling van groenten, vis en vlees. Mjamie, we kregen er ook een lekkere saus bij. Dit was tof, eerlijk gezegd, zou ik dit nooit alleen doen. Mijn laatste (eindelijk) dag in Hanoi eindigde ik met Marit in 'the Hanoi Train Street. Twee uur zaten we op een terras naast het treinspoor te wachten op 'the happening'. We waren niet de enige. Op een gegeven moment moesten we allemaal binnen in de bar gaan staan en werden overal in de straat de rolluiken naar beneden gedaan. Ze mogen hun terras niet verder dan een meter op de stoep zetten van de politie. Hihi, en dat doen ze net allemaal wel. Enfin, het duurde te lang, onze maag klaagde van de honger. Toen we op zo'n streetfood tentje fijn aan het eten waren hoorden we de trein voorbij razen. Shit eigenlijk, dacht ik! But, you can't have it all, right?!

Vijf dagen Hanoi was meer dan voldoende, zelfs iets te lang. Hanoi en ik, nee dat was geen match! Wow, die bussen in Vietnam... Niet te doen, luxe zetels die je kan platleggen om te slapen, usb opladers, airco en maffe verlichting..., net geen luxe cinema. 

Ha Giang loop: de mooiste road-trip van Zuid-Oost Azië moest ik kunnen schrappen van mijn lijst, toch?! Ik koos ervoor om achterop te springen bij een scooter van een easyrider. De haarspeldbochten brachten me door bergen mee langs grote kalkstenen rotsformaties, zotte waanzinnige panoramische uitzichten, authentieke dorpen en verschillende lokale culturen. De Halong Bay van het binnenland. Djeezes, ik zou het nooit nog eens doen maar wow wat een onvergetelijke mooie natuur zag ik weer. 

Sommige dorpen gaan wel een eeuw terug in de tijd. Huizen zijn van hout en de mensen leven nog op aarde binnenin. Zo bezochten we een gezin waarvan de vrouwen kleding maakten van hennep. Aan het weefmachine stond een oude vrouw, twee jonge kinderen zaten op bed en een andere zwangere vrouw liep binnen en buiten met haar twee kleine kindjes. De keuken, slaapkamer, een living of eetplaats was er niet, alles was te doen in een ruimte. Wij de Westerlingen stonden er met twaalf op te kijken. Daar had ik spijt van, dat voelde niet oké voor die mensen. Misschien was het vooral niet gepast van ons omdat wij zomaar in hun privé stonden. Ik vroeg aan de gids of die mensen een bijdrage kregen hiervoor. Hij zei van wel. Ik ben toch nog iets gaan geven omdat ik me zo schuldig voelde en ik kon het niet over mijn hart krijgen. Ze waren dankbaar en oprecht blij. Voor mij was het een ontroerende beleving die me een traantje deed wegpinken toen ik achterop de scooter zat te staren naar de prachtige natuur. 

Vrouwen hebben een hard leven in Vietnam. Gedurende de hele tour zag ik ze met grote stenen sleuren, of zware manden dragen, of bouwwerken verrichten terwijl de mannen ernaast zaten te roken en te palaveren.

Wat een avontuur was die Ha Giang loop! Mijn kont daarentegen... auch auch auch. Wegens de mindere organisatie deed ik maar drie in plaats van vier dagen. 

Wacht, het beste moet nog komen, waar moet ik beginnen. Wel, de vierde dag van de Ha Giang loop had ik vroeg geannuleerd. Omdat er geen kamer meer vrij was en de organisatie slecht was, eiste ik een refund en een plaats op de bus richting Hanoi. Dat was niet zo tof. Het hotel dat ik boekte voor de dag erna in Ha Giang was ik ook kwijt. Dus besloot ik om een Duits koppel te volgen dat ik leerde kennen tijdens de loop tocht. Tijdens mijn rit boekte ik nog vlug een hotel in Hanoi Old Quarter. Na enkele whatsappen met de accommodatie had ik door dat er iets niet klopte. Vijf uren duurde de rit. Om 23u35 kwam ik eindelijk aan. Normaal neem ik nooit een taxi op stopplaatsen, meestal deed ik dit via de app Grab. Enfin, toen dus niet. Met stress vroeg ik daar aan die taxi chauffeur of hij me me vlug kon brengen naar mijn hotel, de check-in sloot om 24:00u. Zes minuten ervoor waren we daar, die man vroeg veel te veel geld. Ik ging er even tegen in, maar gaf het op door de stress en vermoeidheid. Onoplettend en in alle stress betaalde ik hem veertig euro, twintig had hij uit mijn handen gepakt en al verstopt. Die man had me bestolen. Ik moest nog een klein steegje doorwandelen voor ik mijn hotel bereikte. Alles was donker binnen, ik riep: 'Hello hello, is there someone?' Van achter de muur kwam een Vietnamese vrouw tevoorschijn. Ze zei: 'Yes, yes, what do you want?' Ik zei dat ik een kamer had geboekt. Ze beweerde in haar Vietnamese Engels dat de boekingen al gesloten waren van 8u 's ochtends en dat er geen kamer meer vrij was. Waarop ik antwoordde: 'I will not sleep on the street, it's night'. Ze stelde voor om mee in haar kamer te slapen. Euh, zat ik in een slechte komische film of wat was dit?! Wat een rare nacht: die vrouw kwam naast mij liggen in haar satijnen pyjama met beertjes op, bleef maar herhalen in haar beste Vietnamees Engels: 'I am so tyed, I am so tyed, I am so tyed' en ze zette de airco en ventilator op volle toeren. Ze bracht een laken voor mij waarin ik me tot boven mijn hoofd inwikkelde. Hoewel ik me super slecht voelde deed dit me wel lachen. Om de vijf minuten kreeg ze telefoon om de deur van het hotel open te doen. Oef, eindelijk was het ochtend. Bezweet vies, zonder te douchen zat ik in de receptiehal te zoeken naar een bus richting Mai Chau. Enfin om een lang verhaal kort te maken, het internet blokkeerde. Dan ben ik maar naar een reisbureau gestapt waar ik het dubbel betaalde. Foert dacht ik, dat kan er nog wel bij. ASAP weg uit Hanoi was mijn enige gedachte.

Yes, drie uur later zat ik op de bus! Jipa! Toen ik uitstapte in Mai Chau liet ik al mijn slechte ervaringen achter op de bus. Vietnam verkennen met een propere lei.

Mai Chau, straalde rust uit. De sfeer was relax, totaal anders dan Hanoi. Vietnamezen reden rond op de fiets, weinig scooters en auto's... heerlijk stil. 's Avonds ging ik dineren met Sieghlinde en Roland. Die dag deed deugd, want ik voelde me niet zo top. Loog het aan mij of Vietnam, voel ik je niet?! Ik ervaarde sommige mensen als sneaky, ik moest continu op mijn hoede zijn... Maar misschien was ik gewoon moe en meer vatbaar voor die dingen. Alleen reizen kan hard zijn. Waarom? Omdat je alles alleen moet beslissen, organiseren en soms miste ik iedereen. De euforie van in het begin was (even) weggeëbd. Een bepaalde disconnectie was binnen geslopen met het thuisfront en ik voelde me ver weg van alles en iedereen. De woorden voor mijn blog kwamen ook niet. Enfin, moeilijk om uit te leggen, maar het viel even zwaar. Gelukkig bleef ik niet lang hangen in slechte momenten. Bovendien was Mai Chau de perfecte plek om deze gevoelens allemaal toe te laten en evenzeer achter te laten.

Maar hey, ik was niet van plan om al terug te keren naar België hoor. 

Tot binnenkort, heel binnenkort. Nice things to blog!

Warme groeten!

Love & kisses, Helena 💖🦩