'Travel blues'

Fijn dat je er weer bent!

Heb jij ook wel eens last gehad van travel blues? Ik neem je graag mee in hoe ik me voelde na mijn reis.

Op één of andere manier had ik het even nodig om terug in die pen te kruipen. Ik durfde te stellen dat het niet reizen heftig was! Wow, wat een rollercoaster...

Na lang weg te zijn geweest zag ik eindelijk mijn vrienden en familie weer. Volle gezellige momenten, vertrouwde gezichten. Maar toch... voelde ik me niet écht thuis. Alsof mijn hoofd nog ergens anders rondzwierf. Zelfs nu merk ik dat ik nog steeds leef met de gewoontes die ik onderweg heb opgepikt. Misschien hou ik ze vast omdat ik diep vanbinnen nog niet klaar ben om écht terug te zijn.

Je wilt het zo hard niet loslaten.

Maar het ontglipt je, alsof alles een verre herinnering was.

Het viel zwaar.

Uit pure nieuwsgierigheid typte ik in Google: 'Wat is er toch mis met me na mijn reis?'.

En toen stuitte ik op de term travel blues. Ooooh my… ik wist niet eens dat die woorden bestonden! Maar wow, het sloeg meteen in als een bom.

Hoe leg je dit gevoel eigenlijk uit?! Mijn dagen op reis waren gevuld met eindeloze 'wauws'! Elke dag bracht iet nieuws: adembenemende plekken, onverwachte ontmoetingen, een gevoel van vrijheid, avontuur… leven in zijn puurste vorm. Geen enkele dag voelde saai of vanzelfsprekend.

En dan ineens... ben je weer thuis. In je vertrouwde omgeving, je eigen bed, je straat, je supermarkt. Natuurlijk wil je iedereen weer zien, en eerlijk? Dat voelde ook best spannend!

Het was echt een warm en gezellig weerzien! Vol knuffels, mooie verhalen en het fijne gevoel van herkenning. En toch... ergens diep vanbinnen bleef er iets wringen, alsof er iets ontbrak.

Al snel merkte ik dat er eigenlijk niet veel veranderd was in mijn omgeving. Dezelfde wegen, dezelfde gezichten… alleen ík was veranderd. Ik moest opnieuw leren ‘acclimatiseren’, maar dit keer in mijn eigen leven. Raar gevoel, hoor!

Die vrijheid die ik onderweg voelde… die was onbeschrijfelijk.

Wat een gemis. De regen in ons kleine landje maakte het er niet beter op, alles voelde ineens zo grijs en kil. Ik vond mijn draai niet (meer), wist niet wat er met me aan de hand was. Mijn emoties voelden afgevlakt, ik kon niet blij zijn en had vooral zin in… niets.

En dat is zó unlike me.

Gelukkig had ik mijn belevingen tijdens de reis opgeschreven. Teruglezen bracht me meteen weer naar die ooo zo zotte, heerlijke momenten. Even voelde ik het weer: die vrijheid, die intensiteit, dat pure geluk. De tranen rolden over mijn wangen, ik wilde maar één ding: terug zijn, dáár zijn.

Ik hield me krampachtig vast aan de herinneringen, maar toch viel ik in een zwart gat. Want ja... ik was weer thuis. Iedereen had mijn verhalen al gehoord, en na een tijdje verdween de interesse. Volkomen normaal, natuurlijk. Maar voor mij voelde het als afscheid nemen, en dat deed gewoon pijn.

Ooooh my… ik heb het allemaal maar gewoon over me heen laten komen.

Wennen… ja, dat was het vooral. Héél hard wennen. Dus ben ik maar weer aan het werk gegaan, iets met rekeningen die zichzelf helaas niet betalen. Het hielp me om mijn zinnen te verzetten, weer een ritme te vinden, en beetje bij beetje terug te landen in dat bekende, Belgische, routineuze leven.

Toch wilde ik absoluut niet bij de pakken blijven zitten. Integendeel! Ik voel me zó dankbaar voor dit ongelooflijke avontuur! Mijn mooiste whenaflamingofly-reis ooit!

Simpel gezegd: het was F-A-N-T-A-S-T-I-S-C-H!

Heb jij deze emoties ook ervaren na je reis?! Een reis eindigt misschien op papier, maar leeft verder in jou. Die ervaring en alle wijsheid die je onderweg hebt opgedaan, draag je voor altijd met je mee.

Ik of jij zal je gekke, mooie, onvergetelijke avontuur nóóit vergeten.

Een herinnering om diep in je hart te koesteren.

En sowieso… er komen weer nieuwe reizen. Nieuwe dromen. Nieuwe plannen. Wie weet wat er nog allemaal op jou of mijn pad komt.

Dit stukje moest er gewoon uit; het hoort bij het reisverhaal en het voelt goed om het met jullie te delen.

Love & kisses, Helena 💖🦩