'The insane beautiful Nar Phu Valley trekking'

Helena Nijs
7 jan
7 minuten om te lezen

Hey liefste lezer!

Wel, ik ben terug van 'de trektocht'! En wat voor één! Graag vertel ik jullie alles over deze waanzinnige beleving.

Dag 1: Eindelijk was het zover! Up to 'Nar Phu Valley'. Voor we per jeep vanuit Kathmandu naar Koto vertrokken, pikten we Jacobyn rond negen uur op aan de luchthaven. Net na de lunch hadden we autopech. Niet onverwacht, want de jeep maakte van bij het begin een rammelend geluid. Daar stonden we schoon 😀. De sfeer van de groep zat er meteen in! Spontaan gaf Paula een Yoga les, zo prettig langs de weg! Uiteindelijk waren we vier uur en half later terug aan het rijden. Na een helse rit in de donker kwamen we om elf uur 's avonds aan in Jagat. Koto haalden we niet. Het was te donker om de mooie omgeving te kunnen zien. Duidelijk tussen de bergen en naast een rivier, aan het geluid te horen. De huisjes die ik kon zien waren kleurrijk. Eentje ervan was precies het peperkoekenhuisje van Hans en Grietje. Hoe dan ook, mijn bedje riep!

Dag 2: onze wekker Ganesh (de gids) stond al om vijf uur aan de deur te kloppen. Vanwege het defect aan de auto verloren we veel tijd. Omstreeks drie uur later bereikten we Koto, een dorpje dat op 2600 m hoog ligt. Oké, de tijd was aangebroken om aan het echte werk te beginnen. Met onze rugzakken aan stapten we tussen de bergen, langs de rivier, door het bos en absorbeerden we de geur van naaldbomen. Heerlijk die frisse lucht! Hier en daar verscheen er uit het niets een waterval. Ik wist niet waar eerst kijken, zo overweldigend was die mooie natuur. De meeste mensen die hier wonen zijn van Tibetaanse afkomst. In de jaren zestig zijn ze naar Nepal getrokken om een beter leven op te bouwen.

Iedereen was goed op dreef waar we allen de prachtige omgeving waarnamen. Om hoogteziekte te voorkomen dronken we veel water, thee, mineralen en wandelden we trager. Hihi, ik moest wel een stap terugnemen. De laatste twee uur waren heftig en leken wel oneindig te zijn. Die dag was best wel lang en pittig. Maar, omstreeks half zeven kwamen we eindelijk aan in Meta, dit gehucht ligt op 3560 m hoogte. Héhé, negen uur hadden we in de benen. Dichtbij het kacheltje in het gezellige theehuisje (Chomcho Guva) waar we die nacht verbleven, genoten we allemaal van ons welverdiende avondmaal. Amai en dat smaakte! Wat een fenomenale eerste dag, ik genoot er de volle honderd procent van. Gezond uitgeput, kropen we niet veel later in onze slaapzak.

Dag 3: aangezien we onze trekking moesten verderzetten kwam Ganesh ons weer vroeg wekken. Om tien na zeven waren we de pist in! Die ochtend was prachtig en zonnig: links van ons konden we de witte toppen van de Annapurna twee aanschouwen en voor ons en rechts van ons het mooie Himalaya gebergte. Omdat het zo helder was, kon ik bijna elk detail zien. De stilte en de rust overviel me, enkel de wind hoorde ik door mijn oren suizen. Ik vergat elk bestaan en werd volledig ondergedompeld door de puurheid van de natuur. Een vereniging tussen mens en natuur. En de traagheid deed me onthaasten uit de snelheid van het leven. Nietig, zo voelde ik me.

Onze lunch nuttigden we met uitzicht op een aaneengeschakelde rij van bergen! Nog geen tien minuten later mochten we verrukt kijken naar het schouwspel en het donderend geluid van een lawine. Wonderbaarlijk vloog er net dan boven ons hoofd: een fraaie adelaar met een spanwijdte van twee en een halve meter breed. Wow, dat was cool!

Lonneke had behoorlijk last van de hoogte, ze moest haarzelf vooruit sleuren. En dat deed ze! Knap, als je je zo voelt en nog uren moet gaan is alles behalve prettig.

Deze tweede dag was geen makkie, maar zo uniek. Het daglicht schemerde nog net als we verschenen in Phu. Dit mooie authentieke dorp ligt 4100 m hoog. Voldaan kropen we weer vroeg onder de wol.

Dag 4: een dag om bij te komen en te acclimatiseren. Mmm, lekker langer slapen en een beetje luieren. De hoogte en de twee lange hikes speelden parten bij iedereen. Allen waren we toe aan een pauze. Ganesh nam ons mee naar de top van het adembenemende Phu. Phu werd in de tijd speciaal gebouwd zodat het ganse dorp uit de wind staat. In dit oord was de tijd blijven stilstaan: de huisjes waren van leem, de comfort en luxe die wij in de westerse wereld kennen was ver van ons verwijderd. Voor ons leek het leven hier bikkelhard. Dit bestaan was amper vatbaar. Elk jaar van december tot april moeten de dorpelingen verhuizen naar een lagere plaats. Leven in Phu is dan onmogelijk omdat het water bevriest.

Op het hoogste deel van Phu stond het vol hoge grassen. Een perfecte setting om foto's te nemen, te genieten van de heerlijke zon, de vrede en het oogverblindende zicht.

Maurice en ik klauterden tot aan de Monastry Tasilakang Gompa. Toeval wou dat we net dan een Tibetaanse monnik aantroffen. Die wist ons te vertellen dat dit prachtstuk hier al meer dan vijftienhonderd jaar staat. Momenteel werd het gerenoveerd en wij kregen een voorproefje. Wauw, dit klooster was zowel van buiten al binnenin een tafereel aan kleuren. Tijdens onze afdaling naar onze Phu Cottage Guesthouse zagen we een vrouw koeienvlaaien plat slagen op een steen. Ze werden gedroogd om daarna op te stoken in de kachel. Het uitzicht vanop ons terras was weer verbluffend schoon. Als het donker viel was de kou niet te harden en moesten we wel binnen gaan. Gezelligheid ontbrak er niet aan.

Dag 5 vrijdag de 13de: volgens ons bijgeloof, een ongeluksdag! Daar was hier niks van te merken. Om tien na zeven s'ochtends back on track. We liepen een stuk terug richting Meta. Ons tempo zat goed. Met z'n allen straalden we van geluk. We namen twee onderbrekingen: eentje om thee te drinken en het andere om te lunchen. Negentien kilometer later belandden we in Nar Phedi Gompa. Wow, onze slaapplek was in een klooster. Nepalese jongens van 8 tot 15 jaar komen hier naartoe om later monnik te worden. In de bergen breken de avond en de kou vlug aan. Dus al vlug zaten we in de knusse eetzaal. Omdat ik muziek hoorde, rende ik uit nieuwsgierigheid naar buiten. Ganesh greep me vast om me iets unieks te tonen. Daar zaten ze dan, die kleine monniken: gedisciplineerd zeiden ze mantra's op, met na elk gebed een klein live concert. Elk had een verschillend muziekinstrument. En de kleinste onder hen sloeg op zijn beurt op een grote kleurrijke gong. Indrukwekkend: het gaf me kippenvel met tegelijkertijd een krop in de keel, een traantje van geluk en mijn lichaam ging automatisch in meditatie. Een moment van authenticiteit, dankbaarheid en waanzinnig ontroerend! Terwijl ik dit hier neerschrijf, stond mijn haar (terug) recht van emotie. Tevens zou het hoogtepunt nog moeten komen! Anyway, mijn avond kon niet meer stuk.

Dag 6: werd ik gewekt door de kleine monniken die al volop bezig waren met hun gebed. Na hun ontbijt mochten wij aanschuiven. Rond acht uur deden we onze rugzakken aan, hup en weg waren we. Die dag wandelden we bergafwaarts tot 4238 m. In Nar, ook een typerend gehucht, verbleven we een halve dag en nacht. Bij aankomst genoten we van de heerlijke zon op het terras onze slaapplek. Om ons lichaam te stretchen, beoefenden we enkele yoga poses. Dit voelde enorm goed: hoe kon het ook anders met Paula, onze ervaren Yoga teacher en trekking begeleidster. Nadien kuierden we nog wat rond in Nar. De geiten, paarden en koeien liepen er vrij rond. Mens, natuur en dier staan hier blijkbaar nog dicht bij elkaar. Ons diner werd al vroeg geserveerd omdat zondag 'de dag' zou worden! Eigenlijk om half vier in de ochtend (of eerder midden in de nacht) moesten we vertrekken! Oh my, dit was zo spannend!

Zondag 15 oktober: 'Het event van de trekking'! Up to Kang La Pas, 5320 hoog. Wauw, opstaan die dag was niet makkelijk. Ontbijten was belangrijk om dit hoogtepunt te bereiken. Iedereen zat in zijn eigen focus! Up, up up was de enige weg... en dat was geen lachertje. Mijn adem werd korter en heel even voelde ik me misselijk. Gelukkig eens de zon achter de witte natuurpracht tevoorschijn kwam was het over.

Dit landschap was magisch! Ineens stond ik 'on top of the world'! Beeld je dit in! Ieder van ons zat vol adrenaline en euforie. I-N-S-A-N-E! Wat was dit een uitzonderlijk gevoel! We namen nog enkele foto's en keerden terug naar de normale ademhoogte.

Eerlijk, de de klim ging veel makkelijker dan het dalen. Djeezes, dat was afzien op die lange grindweg. Die afdaling duurde precies eeuwig. Pff, mijn kuiten verzuurden en ik wenste het einde van de trip. Een intens voldaan gevoel had ik bij het aankomen in Nagwal. Héhé, bij hotel Royal Nyeshyang was het bekomen van de verovering. We namen allemaal de tijd om ons eens goed te wassen, genoten van een prachtig uitzicht op ons terras en een heerlijk diner.

Dag 7: onze laatste trekdag! Drie uur wandelen naar Lower Pisang om daar in de jeep te springen en terug te rijden naar de bewoonde wereld. Kapot grappig was het in die jeep. Ik bengelde rond net als het spiegelpopje van de auto. Man, man, waren wij blij dat we onze eindbestemming bereikten. In Besisahar onder de TL lampen van het restaurant aten we ons avondeten. Daar logeerden we een nacht om de volgende morgen naar Pokhara te vertrekken.

Dag 8: voor de verandering hadden we nog eens tof ritje in de bus. Het duurde zes uur voor 106 km. Er kwam geen einde aan mijn avontuur in Nepal. Pokhara en een goeie douche, here we come!

Dankjewel Paula (Wanderworld.nl), Lonneke, Jacobyn, Maurice, Ganesh en Subash voor deze unieke onvergetelijke ervaring. Ik had geen andere leukere, zottere, lievere, fijnere groep als jullie kunnen wensen! You all were amazing 💖! Lot's of love 💖 and go banana's on the Dhaulagiri trek!