South Island New Zealand Part I: 'Calimero's Mission of a Fairytale'

Kio ora koutou

Hebben jullie zin om even mee te verdwalen in mijn sprookje?!

Zuidereiland, wat deed jij (toch) met mij?! Mijn haar stond constant recht van ontroering, regelmatig pinkte ik een traantje weg en mijn hart deed een sprongetje of stond soms stil. Het was alsof ik reed door een gigantisch natuurlijk kunstwerk dat continu in verandering was. Met sprookjesachtige taferelen, waar elfen de magie verspreidde, de bosnimfen die dansten, de trollen die zich verborgen in allerlei rotsachtige formaties en de reuzen die bedekt waren met een deken van bossen die deden alsof ze sliepen. 

Wow, Calimero en ik vonden het best speciaal om 's ochtends vroeg op die boot te rijden. Niet alleen dat was uniek... maar ik zat achter het glas net voor het TV scherm naar een prachtige documentaire te kijken. Die ferry oversteek wordt beschouwd als één van de mooiste ter wereld dankzij zijn sensationele uitzichten van de Marlborough Sounds Fjorden. Zalig om op die manier even niet te moeten rijden, niets te moeten doen en gewoon te genieten met natuurlijk een heerlijke koffie erbij. Als je met de auto wil oversteken best op tijd je ticket boeken.

Iets meer dan drie uur later konden Calimero en ik starten aan ons nieuw avontuur. Terwijl we reden richting Ngatimoti, een gehucht dat niet ver van 'Abel Tasman National Park' gelegen is, brandde de zon fel op dit droge landschap. Mmmm heerlijk, de sfeer voelde totaal anders dan op het Noordereiland. Vakantie, rustig en vooral (nog) minder volk. Op onze route kwamen we negenendertig auto's tegen op twee uur tijd, en voor de rest hier en daar een boerderij. Calimero en ik waren enkel omringd door bergen, heuvels, weids uitgedroogd gebied. Het leek wel onbewoond. De Airbnb was vlakbij de rivier Motueka. Stephanie, de host had me getipt om daar een duik te nemen. Zo doende; moest ik over een leuk oude brug stappen om op de juiste zwemplek te geraken. Mijn eerste plons in NZ was lekker fris! Het deed me denken aan mijn kindertijd in de Ourthe. Even fris en een 'Ardennen-gevoel'. Bij Stephanie had ik een eigen plekje! Ze nodigde me uit om een glaasje te komen drinken en voor een sharing meal. Hoe leuk was onze klik, toffe madam die Stephanie.

Mmmmm, hemels geslapen op dit vredig domein. Na een stevig ontbijt op het terras was het weer tijd om op verkenning te gaan. We reden naar Marahau aan de kust, vlak bij de ingang van het 'Abel Tasman National Park'. Alvorens ik aan een trek begon, settelde ik me eerst met een lekkere koffie. Zo kon ik uitzoeken welke wandeling ik zou aangaan. Ik boekte een watertaxi naar Anchorage, waar één van de 'Coastal Tracks' begint. We mochten met z'n allen al op de speedboot gaan zitten, terwijl de man ons vervoerde met een traktor en ons daarna met boot en al in de zee dropte. Zalig! Eerst voer hij ons naar de 'Split Apple Rock'. Hihi, die boot botsten de golven in tegen een hoge snelheid. We waren omgeven door idyllische turquoise baaitjes, een onstuimige zee, goudkleurige stranden en weelderige groene landschappen. De trek liep door het nationaal park langs de kust. Ze was makkelijk te bewandelen. De uitzichten waren weer om u tegen te zeggen: de helderblauwe zee, de meren en die oooo zo mooie heuvelachtige vegetatie. Op mijn weg kwam ik uit op een strandje, dus waagde ik mij aan een duik in de zee. Brrr zeg, het water was ijskoud. Wederom genoot ik ervan en zette mijn tocht verder. Het laatste stuk ging ik off track, waar ik wandelde op het weidse strand richting Calimero. Alweer sloot ik de dag af met een gezellige babbel en een sharing meal bij Stephanie 💖.

De dag erop besloot ik om enkele uurtjes te chillen aan 'Kaiteriteri Beach' en 'Little Kaiteriteri Beach'. Gelukzalig, luierde ik gans de namiddag. Wat deed het deugd om even te rusten. Héhé, ik had de perfecte dag uitgekozen omdat het de volgende ochtend pijpenstelen regenden. Ik kreeg van Stephanie een extra nachtje omdat ze niet wou dat ik door het felle weer naar de West Coast zou rijden. Daar zou het echt lelijk gedaan hebben. Dit kwam op de juiste moment, zo had ik een extra dagje relax tijd! Ze regelde mijn komende verblijf in Barry Town, een stadje gelegen aan de West Coast.

Mijn afscheid bij Stephanie was moeilijk. Ik wist dat ik haar misschien nooit zou terugzien. Wat vertoefde ik daar graag. Ze was zo'n fijne madam, heel inspirerend en vooral hartverwarmend.

Enfin, op mijn rit naar de West Coast dacht ik na over hoeveel geluk ik weer had om daar te mogen verblijven. Rijden op het Zuidereiland is steeds een magische uitdaging. De natuur komt letterlijk en figuurlijk op je af. Toen ik bijna aankwam in 'Punakaiki' werd ik weer omver geblazen door de zot ruige ruwe zee, de raar vormende rotsen die uit de zee staken en de tropische krankzinnige groene heuvels aan de andere kant van mijn zicht. Wauw, waar was ik weer terechtgekomen! De wind blies stevig en de temperatuur was aan de lage kant.

De 'Truman Track' loopt door ongerept subtropisch bos en kwam uit aan een zwart strand waar pinguïns zouden zitten. Helaas geen pinguïns te bespeuren. Maar wel een geweldig strand met kalkstenen, goudkleurige hoge rotsen en de zee die zijn weg vond naar het zwart zand.

Als je dan toch in de buurt bent. 'The Pancake Rocks' en 'Blowing Holls' zijn must sees. De rotsen zijn hier letterlijk opeengestapeld als pannenkoeken en soms zag ik de zee die zich uitspuwde tussen de leuke rare formaties. Bijzonder om te zien hoe deze natuurfilm zich voortdurend afspeelde. Overdonderd liep ik terug naar Calimero. Want hij had zin om door te rijden naar 'Barry Town' waar ik Barry ontmoette! Barry, een selfmade gepensioneerd man, vegetariër, met lange haren, katsjoe laarzen en vuile kleren aan om zijn huis, moestuin en tuin te onderhouden. Hij vertelde hartstochtelijk over zijn huis en grond die hij indertijd had gekocht en gaf me een prachtige rondleiding. We stopten in zijn tuin waar je duidelijk kon zien dat de wereld rond is. En ja, ik zag dat de rand van de aarde die aan het einde van mijn zicht was afgerond in een halve gigantische cirkel. Cool toch! We liepen naar de cottage waar ik mocht verblijven. Die lag iets hoger dan zijn huis met een uitzicht op de driftige zee met de jungle achterin. Die plek deed iets met me.

Barry gaf me nog to do tips en als ik vragen had, kon ik hem bellen. Hij was zo lief! Wat genoot ik van dit paradijselijk pareltje! 

Die avond en de volgende ochtend reed ik naar Greymouth. De rit tussen Greymouth en Westport zou één van de top tien wereld mooiste Coastal Drives zijn, en ik kon zien waarom. Enorme kliffen, beukende golven, rotsstapels en afgelegen stranden maken dit tot een spectaculaire plek om te zijn. De adrenaline raasde door heel mijn lijf terwijl ik Calimero ah besturen was. Op de planning stond de 'Pororari Punakaiki Loop Track'. Deze tocht is weg van de zee, loopt langs de Pororari rivier en door de jungle heuvels van het 'Paparoa National Park'. Ik waande me weer in de magie van een of ander sprookje. Met het gehoor van fluitende vogels, een kolkende glasheldere rivier, de dramatische kliffen torenen boven je uit en het zonlicht filtert door de palmbladeren, waardoor ze een ongelooflijke kleur groen kregen. 'Nature madness'!

Ik kreeg drie spektakels te zien tijdens mijn verblijf in Barry Town. Een hevige ruwe zee, een iets kalmere zee en de laatste ochtend was ze net een spiegel. Toen ik afscheid moest nemen van Barry, was er afgesproken dat ik een bedrag naar keuze zou geven voor mijn twee overnachtingen. Wat ik gaf, vond hij te veel. Hij stopte een deel terug in mijn hand en zei: 'Ga ermee tanken of iets lekker eten'. En wauw, wat was dit plekje en die man een bijzondere ervaring. Kiwi's staan symbool voor hun unieke natuur, ze zijn vriendelijk, gastvrij gezond... Zo zie je maar, via via vond ik de meest onvergetelijke plaats van mijn reis om te logeren. Dankjewel Barry en Laksmi 💖!

Op aanraden van Stephanie zouden Calimero en ik naar Wanaka rijden. Op mijn weg stopte ik in Hokitika om te lunchen en dan ergens neer te ploffen op een terrasje met een heerlijke koffie! Hmmmm, dat doen ze hier toch goed zene... en die 'ginger slices', djeezes die zijn hemels! Ik ben geen zoetebek maar als ik die zag liggen... kon ik er niet voorbij lopen. Na dit genietende moment van rust zetten we onze koers verder naar 'Hokitika Gorge'! Woauw, deze korte track liet de adembenemende turquoise Hokitika rivier zien en de kloof die door de briljant witte kalkstenen muren is uitgesleten 😍.

Mijn volgende rit zou volgens Stephanie een 'it's worth the drive' worden. En ja, dat was het zeker! Dit 140 km lange deel van State Highway 6 is een spectaculaire en schilderachtige weg tussen Wanaka en Haast. Deze baan reikt verder dan de door de wind geteisterde meren Wanaka en Hawae. Ze gaat door de met gouden graspol bedekte heuvels, om te slingeren tussen steile bergtoppen gehuld in een exuberant regenwoud en steekt onstuimige rivieren over. Een warme gloed van geluk overviel me. Ik moest wel tien keer stoppen om die beelden vast te leggen. Hihi, en van de haarspeldbochten werd ik bijna zelf misselijk! Tegen de avond kwam ik aan in Whataroa! Niet zo ver van 'Franz Josef Glacier' had ik een Airbnb geboekt. Ik merkte op dat de Airbnb's schaars waren. Eigenlijk was op voorhand boeken beter, maar dit is niet mijn manier van reizen. En gelukkig maar want ik kreeg fantastische tips van al de hosts waar ik verbleef.

Ik hoop dat deze lange epistel jullie niet heeft verveeld!

Ka Kite anō (Tot ziens)

Love and kisses, Helena 💖🦩