Philippines: 'Paradise on earth'

Hi guys!

De Filipijnen, waar te beginnen. Deze archipel heeft zevenduizend zeshonderdeenenveertig eilanden en is negen maal groter dan ons landje. Hier moest je je verplaatsen per vliegtuig of per ferry. 

Het avontuur begon al in Phnom Penh! Toen ik wou inchecken naar Manilla wist die nice (not) lady aan de balie mij doodleuk te vertellen dat ze mij niet wou inchecken omdat ik geen retourticket had om de Filipijnen terug te verlaten. Met een lichte druk van stress heb ik me daar neergezet en via mijn hotspot een vlucht geboekt. Het strafste van al was, toen ik terug aan de balie stond, vroegen ze er zelfs niet achter.

Dus als je die vraag krijgt stel ik voor dat je gewoon zegt dat je een retourticket hebt binnen de tijd dat je het land moet verlaten.

Met twee uur vertraging kwam ik rond vijf uur dertig s'ochtends aan in Manilla. Ik moest lopen om mijn volgende vlucht naar El Nido te halen. Ik miste de shuttle naar de andere luchthaven. Daar nam ik een taxi, die van mijn te kort aan slaap misbruik nam. Als je een taxi neemt, spreek goed op voorhand een bedrag af. zodat je je niet laat bedotten door die mannen. Ondanks de te dure rit, miste ik mijn vlucht toch. Omdat die nice (not) miss van achter de balie me nie wou inchecken... Nochtans had ik nog vijfenveertig minuten voor we opstegen. Anyway zin om te discussiëren had ik niet. Drie uur wachten dan!

Van Manilla's drukte naar El Nido's knusse vliegveld: wat een verschil! Stel je voor: één landingsbaan, één ruimte, enkele personeelsleden die onze bagages handmatig in de aankomsthal zette. Het voelde alsof ik terug in de tijd reisde. Een wereld van verschil met Zaventem, maar zo authentiek en charmant!

Dit was een ervaring op zich.

Na een lange reis kwam ik eindelijk aan in mijn hotel. Uiteraard ging ik niet slapen. Ik vind het fijn om direct mee te zijn in het ritme van het land. Dus huurde ik een brommer en ging ik al op speurtocht naar een lekkere koffie natuurlijk bij Hama Coffe El Nido. Die avond kroop ik uitgeput in bed.

Mmmm, wat sliep ik heerlijk in mijn hotel. Al was het wat afgelegen, kon ik best genieten van de rust. Na enkele uurtjes luieren aan het zwembad ging ik op ontdekking met de brommer. Ik wou een waterval bezoeken en een wandeling doen. Via Google Maps kwam ik steeds uit bij reisbureaus of gidsen. Nergens was een officiële ingang. Nog nooit op deze trip had ik een gids betaald om me te begeleiden bij een wandeling. Wel, toen deed ik het ook niet.

Heerlijk was het om rond te toeren langs die wilde mooie toch wel ongerepte jungle en door de kleine dorpen. Zalig rustig, soms kwam ik niemand tegen en zo kon ik ook stoppen waar ik wou en het echte lokale leven zien. In de toen komende dagen plande ik enkele strandbezoeken. 'Nacpan Beach': dit vier kilometer lange hagelwitte strand met zijn appelblauw zeegroen water omgeven door zijn mooie groene natuur en zijn duizenden palmbomen was de moeite. Na drie- à vierhonderd meter liep ik er alleen, zelfs geen bars of resorts meer te bespeuren. Wauw, was ik belandt in een stuk niemandsland in het midden van een toeristisch paradijs '?!

Op de terugweg zat ik vast mijn scooter in het zand .Ik moest er serieus aan sleuren om hem uit het zand te trekken. Viel die toch wel net op de spiegel. Ik had brokken gemaakt en dacht toen 'oh nee, de mensen van het hotel gaan goed doorrekenen!' Gelukkig kwam ik honderd meter verder een (soort van) garage tegen. Mijn redding, dit kostte me twee euro twintig. Haha, ze hadden er wel een totaal andere spiegel opgezet. Voor één keer besloot ik om dit lekker voor mezelf te houden. Niemand had het opgemerkt. Na een tijdje reizen in Azië, neem je af en de trucs over hé.

'Lio Beach', dit evenwel oogverblindend strand ligt nabij de luchthaven. De weg ernaartoe was al spectaculair. Vanop de lange pier had ik een prachtig zicht op dit stukje weelderige natuur . Er stegen of lannde kleine propeller vliegtuigen bijna vlak boven mijn hoofd. En eigenlijk had dat iets apart. Dit was een leuke plek om te vertoeven met zijn wit strand, helblauwe zee en leuke strandbars.

'Dula beach', deze strand is 'same same but different'.  

De Palawan eilanden staan bekend als de mooiste ter wereld. Dit had mijn twijfels een duwtje gegeven om het avontuur op de boot van El Nido naar Coron met 'Tao Philippines' aan te gaan. Yolo, toch?!

Wauw, en dit was niet zomaar een expeditie. Deze authentieke houten boot voerde ons mee door het onwezenlijk mooie tropische paradijs. Onze boot de 'Aurora Dos' hopten met ons langs onbewoonde eilanden, op sommige eilanden woonden maar enkele vissersfamilie. Op één van hen sliepen we in bamboe gemaakte hutten waar enkel een matras, lakens en een kussen aanwezig. Tegen de avond aan werd ons bed opgemaakt en een muggennet gespannen. Wat was het allemaal top geregeld. Douchen was geen luxe, maar hey je kan je wassen, je leeft in bikini, wat wil je nog meer?! Vaak hadden we geen netwerk op onze smartphones. Wat was het fijn om even niet bereikbaar te zijn.

'Tao Philippines' bouwt van de opbrengst scholen voor kinderen die moeilijk op een ander eiland geraken door de weersomstandigheden. Met hun eigen boerderij telen ze alles zelf. Het eten werd rijkelijk opgediend, verser kon het niet zijn. Mmmmm, smullen maar. Elk ontbijt, lunch, diner werd omgetoverd in een culinair genot, mooi geserveerd en bovendien sfeervol gemaakt. Dagelijks genoten we op de beste locatie van elk eiland van een wonderlijke zonsondergang waar we een typische cocktail geserveerd kregen.

Onze groep van veertien was klein. Volgens Ronny, een van de crewmembers, kregen we een 'private tour'. Normaal zijn de groepen met twintig tot dertig personen. Dit maakte het voor ons allen nog meer uniekl! Wat had ik geluk met deze groep! Super fijn, het waren alweer toffe ontmoetingen.

Oh, wat genoot ik van die boottocht! Vaak zat ik vooraan op het dek, mijn voeten raakten bijna het water. Hier had ik het beste zicht! Mmm, zalig was dit! Juno van de crew spotte een bultrug walvis. De kapitein deed zijn best om dit gigantisch beest te kunnen bewonderen van dichtbij. Ondertussen zwom er een reuzenmanta en een grote duivelsrog vlak naast onze boot! Wow, dit was magisch. Iedereen kreeg een instant gevoel van happiness en ontroering over zich heen! Onze bultrug walvis was inmiddels al lang terug verdwenen in de diepte. Samen met Juno zat ik nog steeds op het beste plekje van de boot. Weer was er een heel speciaal moment: een school rood/bruinachtige vissen die in een kring heel dicht bij elkaar zwommen en de vorm en het uitzicht hadden van mooi perfect gevlochten rieten mand! Wow, indrukwekkend!

En zo zat ik veel op dat perfecte plekje te genieten van de puurheid van onze machtige natuur!

En als kers op de taart kregen we er elke morgen een bijzonder zonsopgang bij.

Op Coron kwam ik even bij van die unieke ervaring met Tao Philippines. Eiland hoppen, had ik net gedaan, dus meer dan dit leuke authentieke stadje bezoeken deed ik niet.

Twee dagen later vloog ik vroeg naar Cebu om daar 's ochtends de boot te nemen naar Bohol. Mijn eerste dag op bohol childe ik aan het zwembad van mijn hotel. Daar ontmoette ik een toffe Franse dame. Volgende morgen huurden we elk een scooter om de beroemde 'Chocolate Hills' te bezichtigen. Daar aanschouwden we de wonderbaarlijke kegelachtige heuvels tot zover het oog reikte. Deze duizend zevenhonderdzesenzeventig grasgroene mystieke heuvels zijn bijzonder adembenemend waar de exacte oorsprong niet van geweten is.

Op de terugweg deden we een stop bij de 'Pangas' watervallen. Man, man de rit naar daar was wel een uitdaging. We ploeterden door de modder met onze scooter. Maar we kregen mooie taferelen in de plaats. Op onze scooter werd het duidelijk dat Bohol één van de groenste eilanden is.

'Bohol Tarsier Conservation Area' loonde de stop. Gelukkig konden we een vijftal Tarsiers spotten. Dit Filipijns spookdiertje met zijn acht tot vijtien centimeter behoort tot de kleinste primaten ter wereld. Oh, ze zijn zo schattig met hun uitpuilende ogen. De Tarsier is helaas een bedreigde diersoort en leeft enkel in Indonesië en Bohol. In Bohol doen ze er alles aan om deze kleine vriendjes te behouden.

Hierna pakten we nog een heerlijke zonsondergang mee op een authentieke plaats waar we enkele locals hoorden zingen. Karaoke, het is een ding in Azië. Voor ons iets onbegrijpelijks grappig, voor hen iets enorm plezierig.

De volgende dag reden we samen naar Panglao, het schiereiland van Bohol. Alona beacch: bijna helemaal ingenomen door een hotel, waar je enkel op een kort stukje van het strand mag zitten, is geen aanrader. De twee enige strandbars die er waren waren niet gezellig. Er bovenop kregen we nog een flinke regenbui. Soms valt het al eens tegen hé! Maar na regen komt zonneschijn! Op ons volgende plek genoten we van een heerlijke cocktail bij een mooie zonsondergang aan de zee! Tijdens onze rit naar ons hotel reden we voorbij een typisch lokaal festival! Heel even dansten we samen met de locals. Leuk toch, wij waren de enige toeristen. Zowel voor hen als voor ons was het een ongewone beleving.

Zo, tot daar mijn dagen met Valerie, la Française. Helaas vertrok ik de volgende middag met de boot naar Cebu om daar de volgende ochtend vroeg te boarden op het vliegtuig richting Manilla,.

Manilla, ik had er zo veel van gehoord... Vooral dat het onveilig is! Wel, op sommige plaatsen zal dat wel. En eigenlijk, oordeel je best zelf over zo'n zaken. Voor mij had die stad iets. Greenbilt, een shopping center waar middenin een mega mooi stadspark ligt vond ik best wel een bezoek waard. Daar belandde ik in een ander Filipijnen! Een wereld van verschil met wat ik tegenkwam. Van lokaal, authentiek en arm naar rijk en hip.

Tot daar mijn ervaring op de Filipijnen! Alweer voel ik me dankbaar voor wie ik mocht ontmoeten en voor wat ik allemaal heb mogen bewonderen!!!

Love and kisses, Helena 💖